از خواب که بیدار شد ناامیدانه روی بالشت دنبال تار مویی می گشت. لب تخت پاهایش را آویزان کرد. سرش را بین دستانش گذاشت. یک ماهی می شد آن داروی لعنتی زندگیش را بهم ریخته. منتظر شروع صداهای توی سرش نشست. اول داد و بیداد سوپری محل با پسرک مثل پتک به سرش خورد. بعد صدای دوپس دوپس پارتی چند هفته پیش همسایه بالایی روی سرش آوار شد. گرد و غبار شهر هنوز جلوی چشمانش بود. منتظر صدای اعتراض ارباب رجوع دو هفته پیش شد. چون دو روز نامه اش دیرتر رسیده بود، اداره را روی سرش گذاشته بود. پچ پچ های مردم پشت پیشخان و گله و شکایت از گرانی گوشت و مرغ و پراید هر روز تکرار میشد.
اشتهایش را از دست داده بود. صبحانه نخورده به اداره رفت.
دستگیره در اداره بین لرزش دستانش سر میخورد . پشت باجه هفت منتظر ارباب رجوع نشست. چشمانش را بست. ملتمسانه دعا میکرد امروز دعوا و مرافه ای به لیستش اضافه نشود. چشمانش هنوز بسته بود که مرد پالتو چرمی در اداره را با لگد باز کرد. دکمه پالتواش را به زور روی شکم برآمده اش بسته بود. یک بسته که درش باز شده بود در دست داشت.
-« این چه وضعشه؟! رییس اینجا کیه»
جعفری به سراغ مرد رفت تا آرامش کند. همه به مرد نگاه میکردند. «این بسته من چرا درش باز شده؟»
خودش را پشت باجه هفت جمع کرد. دستی به موهای جوگندمی کم پشتش کشید.
یاد بسته باز شده ی منحوس ماه گذشته افتاد. که در دستان بلاتکلیف جعفری بود.
فقط یک قوطی داخل بسته بود. داروی ضد ریزش مو تضمینی. خواب مسخره ای که شب قبلش دیده بود جلوی چشمانش رژه میرفت. تا صبح دنبال موهایش دویده بود. با یک نگاه آدرس مبدا را حفظ کرد. کلینیک زیبایی پوست و موی افشان. دارو را سفارش داد.
تمام اتفاقات ریز و درشت در بازار شام کلاه اش جا خشک کرده بود.
پشتیبانی کلینیک میگفت تا شش ماه اثر دارو باقیست.
جعفری هنوز نتوانسته بود مرد پالتو چرمی را آرام کند.
مرد را ارجاع داد به باجه شماره هفت. بسته را از دستش گرفت. یک قوطی داخلش بود. داروی ضد چاقی تضمینی. لرزش دستانش بسته را روی میز انداخت. انگار که سیم برقش را به پریز زده باشند. مرد را به باجه هشت ارجاع داد....