نقد داستان : تداعی زیبایی است. معمولاً هدف از متون دینی و به خصوص متون عاشورایی چه در نوحه و تعزیه و شعر و داستان و هر قالب دیگری زنده کردن صحنه است. روایت ها به سمت روایت های تصویری می روند و نویسنده یا راوی سعی می کند صحنه را به صورت تصویری روایت نماید. دراین جا هم ما بیشتر با روایت تصویری همراه هستیم.
در خط اول مکان داستان را جا انداخته اید و در سطر آخر زمان داستان را. روضه و آن هم روضه عاشورا، زمان و مکان داستان را تعیین می کند.
جدای از زمان و مکان، شما به سادگی یکی از دردناکترین صحنه های عاشورایی را تجسم امروزی بخشیده اید. گاهی گفتن نمی تواند گویای حس و کنش باشد. شما چیزی را که روضه خوان سعی می کند با کلمات بیان کند با کنش و تصویر به صورت عینی نشان داده اید. این حرکت شما حتی یک برداشت تمثیلی هم دارد و این که نشان دادن همواره بهتر از گفتن است. گاه تا مخاطب خودش چیزی را حس نکند نمی تواند مفهوم آن را درک نماید. تداعی این دو صحنه علاوه بر بحث های تئوریک در حوزه داستان، در حوزه مفاهیم دینی نیز ارزش مند است. داستان عاشورایی بالاخره مخاطب خود و پیام خود را دارد و کسی که بتواند در قالب یک داستان خوب این واقعه را به تصویر بکشد جای قدردانی دارد.
از طرف دیگر شما داستان را با داشته های واقعی و معمولی به تصویر کشیده اید. از عناصری استفاده کرده اید که در محل به طورطبیعی وجود دارند و به زور چیزی را در فضا و داستان قرار نداده اید تا مضمون تان کامل شود. استفاده از امکانات موجود در صحنه به نحو احسن خود مهارت می خواهد.
همچنین داشتن تکنیک تداعی و همزمانی، خود بر داستان بودن متن افزوده است. نویسنده همواره باید تکنیک داشته باشد و در جای خود از آن استفاده کند. گاه سادگی هم البته خود یک تکنیک است (به خصوص در داستان کوچک) و نباید تصور کرد متن باید خیلی از حیث تکنیک خاص باشد.
این داستان در زمره داستان های عاشورایی موفق است، ساده و گویا.