نقد داستان : داستان گره ندارد. بیان احساس شده. گرچه کمی هم ابهام دارد. نیمه اول نوشته که معنا و تصویر مشخصی دارد. کودکی که از پی مادر می دود. اما نیمه دوم کمی به ابهام رسیده. وقتی می گویید "روی زانوانم دراز کشیده" منظور بچه خودتان است؟ جمله "الان که نوبت من رسیده" حکایت از آن دارد که جواب بله است و اگر بله، بر "مادرانگی گریستن" یعنی چه؟ چه اندوه و غمی در مادر بودن وجود دارد؟ شما که تصاویر مثبت و زیبایی نشان داده اید. چرا باید گریست؟ نشانه اندوهباری در متن نیست که دلالت بر ناراحتی و اندوه از مادر بودن داشته باشد و ما فکر کنیم هر که مادر شد حال نوبت اوست تا درد بکشد.
در مجموع داستان گره ندارد که جای خود و فقط بیان احساس و یک برداشت است. جدای از آن در بیان همین احساس نیز کاستی هایی در تصویرسازی و ارائه نشانه های درست وجود دارد.