نقد داستان : متن به سمت شاعرانگی رفته است. بیشتر تصاویری شاعرانه داریم که در مواردی بیان شاعرانه هم بدان افزوده شده مانند "نور پاشید به آسمان". سپیدگذاری بیش از حد و اکتفا به تک کلمه ها این خطر را دارد که نوشته را تبدیل به شعر کند. علاوه بر این بار کلمات و عبارات هم نباید به سمت شاعرانگی پیش برود.
از طرفی معلوم نیست که شخصیت داستان شما کیست. آیا به خاطر عبارت "شش ماه" باید آن را به حضرت علی اصغر (ع) ربط داد و شهادت ایشان یا بحث دیگری است. خواننده و منتقد بر اساس نشانه های متنی شما قضاوت می کنند ، نشانه هایی که بنا به عرف گاه معانی مشخصی دارند. اگر نشانه شما شخصی باشد یعنی فقط برای خودتان معنا داشته باشد خواننده نمی تواند طبیعتاً از متن شما چیزی بفهمد. باید نشانه ها برای مخاطب عام قابل درک باشند پس ساده تر و مشخص تر بنویسید و البته به دور از شاعرانگی. این جا شما از بیابان منظورتان احیانا کربلا بوده و منظور از چراغ را بالا گرفتن به دست گرفتن حضرت علی اصغر(ع) بوده و پاشیدن نور هم احتمالا ریختن خون ایشان است. اما تمام این ها در قالب استعاره است و شاعرانگی. این با کوچک نویسی فاصله دارد.
در عین حال وقتی از قعر بیابان می گویید معنی گذرگاه با آن فاصله می گیرد. گذرگاه معمولاً فاصله میان دو برامدگی مانند کوه است. بیابان برآمدگی ندارد پس گفتن یکی از این ها اضافی است.