اشک های صورتی

_بیابگیر کفش هاتو برات پس آوردم
آرشیدا دست برد کفش های صورتی رنگ پاپیون دارش راکه خیلی هم دوستش داشت از نازنین گرفت اما شادی اش چندان پایدار نبود چون دید پاپیون های مروارید دار کفش هایش غیب شده متوجه نمی شد چه اتفاقی افتاده است مات ومبهوت به نازنین نگاه کردوپرسید:
_پس پاپیون هاش کو؟
نازنین هم دست اش رابه کمر تکیه داد.تابی به ابروهایش دادوگفت:
_کندمشون
آرشیدا درحالی که بیشتر تعجب کرده بودگفت:
_چرا ؟!برای چی این کارو کردی
دردرون ازاین که نمی توانست دست ببردوبا ناخن هایش برصورت نازنین چنگ بیاندازد وموهای روی سرش راهم از ریشه بکند به خود می پیچید و حرص می خورد که او ادامه داد:
_چون که دلم خواست تازه شَم یادته گیره های موهات و تل سرت گم شده بوداوناروهم من برداشته بودم آهان راستی موهای عروسکت روهم من کندم !
آرشیدا ناتوان از تحمل بدجنسی های نازنین کفش هایش رابه گوشه ای پرت کرد.در حیاط رابر روی نازنین محکم برهم کوبید گریه کنان وجیغ زنان در حالی که موهایش را می کشید به سمت اتاقش دوید. خودش را دمر روی تخت اش انداخت وبه گریه کردن ادامه داد دستش به لاک صورتی خشک شده‌ی خواهرش خورد که زیر بالشت اش پنهان کرده بود وخاطره ی روزی در پیش روی چشمانش جان گرفت که از آتنا خواهر بزرگترش می خواست تا بااو بازی کنداوبهانه آورده بود، امتحان دارد.می خواهد درس بخواند .نپذیرفته بود بااو بازی کند. آرشیدا هم به تلافی دورازچشم آتنا لاک صورتی مورد علاقه ی اورا برداشته بود در فرصتی که به دست آورده بود تمام کتابش را باآن خط خطی کرده بود.