حسنعلی‌خان گروسی ملقب به امیرنظام گروسی (1278 - 1201) دارای مناصب مختلفی از جمله ریاست قشون تا حاکم برخی شهرها و سفیر ایران در برخی ممالک بوده‌است. جدای از این‌ها وی را به عنوان شخصی دوست‌دار ادب و هنر شناخته‌اند و خود وی را نیز صاحب قلم می‌دانند به طوری که به عنوان هنرمندی صاحب‌سبک در نگارش و به خصوص شیوه خط معرفی شده است. دو اثر شاخص وی منشآت و پندنامه یحیویه است. سبک خاص این شخصیت سیاسی و ادبی به واسطه ساده‌نویسی‌اش معروف شده است. کتاب دیگری که از وی باقی مانده نامه‌های دیوانی نام دارد.
امیرنظام نیز در ترویج ساده‌نویسی نقشی پررنگ داشته است گرچه در این خصوص او را دنباله‌روی قائم‌مقام می‌دانند اما از حیث کیفیت سادگی گویا بر معلم خود پیش جسته است. خصیصه نوشتاری امیرنظام را استفاده از زبان و اصطلاحات عامیانه می‌دانند. سبک وی بعدها مطمع نظر نویسندگانی همچون دهخدا قرارگرفت و چرند و پرند دهخدا را بی‌تأثیر از منشآت امیرنظام نمی‌دانند. حذف عناوین زائد، سادگی جملات، پرهیز از الفاظ نامأنوس، و از همه مهم‌تر ایجاز و کوتاهی سخن از بارزترین ویژگی‌های منشآت امیرنظام بوده‌است. البته در کنار این‌ها گاه از واژگان خارجی هم استفاده شده است که این را ناگزیر بایست در نقطه مقابل آن سادگی مورد نظر ما قلمداد کرد اما بدین نکته هم ضرورتاً توجه داشته باشیم که برخی اسلوب‌های نوشتاری به تناسب موقعیت زمانی و مکانی مورد استفاده بوده‌اند. استفاده از کلمات بیگانه در ادبیات آن روز چندان هم غریب نبوده است و چه بسا به علت ورود علوم جدید و عدم معادل‌سازی برای واژگان علمی و فنی، نویسندگان و صاحبان‌قلم را ناگزیر از به‌کارگیری همان کلمات بیگانه می‌کرده‌است. با این همه، تأثیر امیرنظام در ساده‌نویسی همچنان مورد اجماع صاحبنظران است.