* ممنون از این که فرصت صحبت با خودتون رو دادید. پیش از همه ممکنه تعریفی از داستان کوچک داشته باشید؟
داستان کوچک از داستان کوتاه کوچک تر است. یعنی کوتاهِ کوتاه است. این تعریف نشان می دهد که اگر در داستان کوتاه، چیزهایی نسبت به رمان کم شده است، در داستان کوچک، چیزهایی از داستان کوتاه هم کم شده است. کم شدن می تواند حذف یک عنصر باشد یا حذف توصیفات یک عنصر. یعنی یک داستان کوچک می تواند زمان، مکان، طرح، توطئه، شخصیت، گره و همه ی عناصر حتّی رمان را هم در خود داشته باشد، ولی از توضیح و توصیف کم کرده باشد. از طرفی دیگر ممکن است هیچ عنصری را نداشته باشد و فقط توصیف باشد. هرچه هست عموم داستان های کوچکی که من خوانده ام، ماجرا داشته است.
* هادی خورشاهیان چرا به سمت داستان کوچک آمده؟
شاید از بی حوصلگی. شاید از این که در یک داستان دنبال همان بخشی می گشته است که در داستان کوچک وجود دارد. شاید به اندازه ی همان تعداد کلمات چیزی به ذهنش رسیده است. شاید می خواسته با سلطه ی رمان و داستان کوتاه مبارزه کند. شاید هم چیزی دیگر.
* خودتان را کوچک نویس می دانید؟
به دلیل بیش از صد داستان کوچکی که نوشته ام و به دلیل حذف بعضی از چیزها در داستان های کوچکم، می توانم خودم را کوچک نویس بدانم. البته من در داستان های کوتاه و رمان هایم نیز عناصری را حذف می کنم. شاید بشود به این نتیجه رسید که کوچک نویسی خیلی هم محدود به تعداد کلمات و قالب نیست.
* چه ویژگی هایی از کوچک نویسی براتون جذابیت داشته؟
پایان شگفتش را بیش تر دوست دارم، هرچند این پایان شگفت در داستان کوتاه و رمان هم وجود دارد. شاید ضربتی عمل کردن نویسنده هم یکی از چیزهای مورد علاقه ام در داستان کوچک باشد. شاید هم ایجازش را دوست دارم. شاید تلاش نویسنده برای طرح ماجرایی با حدّاقل کلمات هم از دلایل دیگرم برای جذّاب دانستن این قالب باشد.
* چه نویسنده های کوچک نویسی را بیش تر دوس دارید؟
آن قدر در این حوزه مطالعه ی دقیق نداشته ام که نویسنده ی مورد علاقه داشته باشم، ولی عموماً داستان های 55 کلمه ای را دوست داشته ام.
* آینده ی کوچک نویسی را در ایران چگونه می بینید؟
واقعاً نمی توانم پیش بینی کنم. به نظرم می رسد مردم هنوز رمان را بیش تر از داستان کوتاه و کوچک دوست دارند و کار کوچک نویس ها برای آینده ای روشن کمی دشوار است.
* بهترین داستان کوچکی که خوانده اید کدام بوده؟
داستان "عروس" از "بلقیس سلیمانی" که اوّلین داستان کتاب "پسری که مرا دوست داشت" است.
* داستان کوچک ایرانی تئوری خاصّی دارد؟
فکر نمی کنم. لااقل من ندیده ام. داستان کوچک هم مثل داستان کوتاه و رمان با تئوری های آن طرفی اش وارد سرزمین ادبیات ما شده است.
* پیشینه ی کوچک نویسی را در ایران چگونه دیده اید؟
خیلی پیشینه ندارد. کم و بیش از دهه ی چهل تا حالا چیزهایی نوشته شده است، ولی آن قدرها گسترش نداشته است و هنوز نمی توان درباره ی پیشینه اش حرف زد. پیشینه فقط به سابقه نیست و باید نمونه های خوبی نیز از این نوع داستان در دسترس باشد تا پیشینه به وجود بیاید.
بابت گفتگوی امشب از شما ممنونم. انشالله در آینده گفتگوی بیشتری هم با هم خواهیم داشت.